* به نظر من یکی از نشانه های پیری و بزرگ شدن همین از دست رفتنها، تغییرات دوره ای، از نو شدن همه چیز، از جاکندگی و پراکندگی آدمهاست. هی آدمهایی که برات مهمن دور میشن، جایی یا چیزی که مهم بود از دست میره، هرکس میره پی یک سرنوشت و مکانی جدید. بچه که بودیم همه یه جا بودیم. تو مدرسه، راهنمایی، دبیرستان از وقتی یادمونه همکلاسیهامون ثابت بودن. البته غیر از دبیرستان که جدا شدیم ولی بازم یه جاهایی مشترک بودیم. بعدش شروع کردیم به بزرگ شدن. هر کدوم رفتیم یه دانشگاه، یه شهر دیگه. بعد دانشگاه هم باز، همه مون پراکنده شدیم. هر کدوم تو یه شهر و حتی کشور. بعد رفتیم سر کار. هی همکارها عوض شدن و رفتن و اومدن. هی کارمون عوض شد و هی آدمهایی که ارتباط میگرفتیم تغییر کردن. بعضی اوقات وارد دورانی میشدیم که دیگه غیر از خانواده مون آدم ثابتی دوربرمون نمونده بود…

* یه سکانسی تو سریال لاست بود که به نظر من یکی از زیباترین سکانسهایی بود که تو عمرم دیدم. قسمت ۵ از سیزن ۴ این سریال اسمش The Constant  بود.  این اپیزود داستان رفت و آمد یکی از کاراکترها (دزموند هیوم) تحت تاثیر میدان مغناطیسی جزیره، بین زمان آینده و گذشته بود که عواقبی مثل جنون داشت و پایانشم مرگ بود، فیزیکدانی که تخصصش سفر در زمان  بود بهش گفت که تنها راه نجاتش اینه که باید یه ثابتی رو در گذشته و آیندش پیدا کنه و نشون کنه، تا زنده بمونه. در نهایت دزموند هیوم موفق شد ثابت خودش را پیدا کنه که خوب یه شخص بود که عشق اولش بود که باهاش بدجوری بهم زده بود و تو یکی از برگشتهاش به گذشته به دیدار پنی رفت و بهش گفت که روز کریسمس ۸ سال بعد با این شماره باهاش تماس خواهد گرفت و خوب اینکارم کرد و تونست از عوارض جانبی سفر در زمان در امان بمونه. اینجا میتونین ببینیدش.

* حالا اون مورد سفر در زمان به صورت فیزیکی هم بود. ولی من فکر میکنم همینطوریشم وقتی افکار ما هی به گذشته برمیگرده و بعضی وقتها که به اینده فکر میکنیم؛ هی دنبال این ثابتها و پایدار ها میگردیم و آرزو میکنیم که همون باشن، از حذف/تغییر آدمها ناراحت میشیم. مدام بین گذشته و حال دنبال جاها، اتفاقات و وقایع ثابتی میگردیم که همونجور باشن و انگار که همونجوری بودنشون بهمون آرامش میدن: آخی این خونهه هنوز سرجاشه. این خیابونه هنوز هست. مامان بزرگ هنوز تو اون روستاست و خونش کنار خیابونه و هنوزم هروقت میری خونش گرمه و غذایی درست میکنه که انگشتاتم باهاش میخوری و … انگار این موارد ثابت پلی هستن بین الان ما و گذشته ما. بعضی وقتها یه ریسمانهای محکم که انگار ما رو به هویتی یا چیزی که بودیم وصل میکنن. نمیدونم من زیادی به این ثابتها اهمیت میدم یا واقعا مهمن؟

* تو یه جمعی بودیم. ۵ نفری داشتیم با هم و از کارامون حرف میزدیم. من دو تاشون رو میشناختیم و یکی از اون سه نفر غریبه یه خانم قرتی ماآبی بود. بحث کار و اینجور چیزا شد، برگشت به یکی از دوستان ما گفت که دنبال کاره و اگه جایی رو میشناسه معرفی کنه. این دوستم گفت که مگه تو دفتر فلانی کار نمیکردی؟ دختر قرتی گفت که نه. حالا فلانی کیه؟ یه روحانی معروف اصولگرا که اکثر شماها میشناسیدش و احتمالا تو تلویزیون، رسانه ها و اینور و اونور هم دیدینش.

* من که کنجکاو شده بودم گفتم جالبه که پیش اوشون کار می کردین و اینا. انگار متوجه منظورم شده باشه گفت اتفاقا من با همین ظاهرم اونجا مدتی کار میکردم و اون بنده خدا هم مشکلی نداشت. چند روز پیش بعد از ۳-۴ ماه برگشت گفت که خانم فلانی میخوام با شما صحبت کردم. وقتی رفتم گفت که شما اوایل که اومدی و فلان شخص معرفی کرد و گفت بخاطر مریضی پدرتون مشکل مالی دارید، من شما رو همینطوری دیدم و گفتم مشکلی نیست، بیاین کار کنین ولی همونطور که میدونین اینجا یه محیط مذهبی و مراجعین ما هم مذهبی هستن. آیا شما فکر می کنین بتونین ظاهرتون رو کمی تغییر بدید؟ منم گفتم نه حاج آقا نمیتونم و اگه برای شما مشکلی ایجاد میکنه میتونم قطع همکاری کنم. اونم گفت که منطقا من نمیتونم شما رو مجبور و یا به زور با حجاب کنم ولی مراجعین ما نگاههای سنگین دارن و میگن حاج آقا شما به منشی و مسئول دفترت که میتونی تذکر بدی، نمیتونی؟ بعد دختره گفت منم بهش گفتم که مسئله ای نیست. این مدتی که اینجا کار کردم تونستم شهریه دانشگاهم رو پرداخت کنم و دست شما درد نکنه و برخودتون هم خیلی خوب بوده و اینا.

* دختره آخرش گفت که روحانی مذکور بهش گفته اگه بخواد جاهایی هست که معرفی کنه منو برای کار که برم که من تشکر کردم. راستش یه جورهایی بیشتر از برخورد روحانیه از دختره خوشم اومد. بدون هیچ مظلوم نمایی یا گذاشتن و برداشتن از داستان، واقعه اتفاق افتاده رو نقل کرد؛ با اینکه در جمعی بودیم که اگه داستان رو به یه شیوه دیگه تفسیر میکرد و چند تا هم میذاشت روش که روحانی مذکور رو بکوبه، همه حرفاشو از قضا باور هم میکردن. خلاصه نه گذاشت و نه برداشت و صادقانه واقعه رو گفت.

* چند روز پیش مهمون داشتیم و مامانم سرحال نبود و خلاصه همه کارها افتاد گردن من و خواهرم. مام برای اولین بار تصمیم گرفتیم حسابی سفره آرایی کنیم! و از اونجائیکه نه اون تجربه داشت و نه من، تصمیم گرفتم یه کم تو این فرومها و پیجها بگردم که تزئینها رو یاد بگیرم و جوریم باشه که لازم نباشه زیاد غذا حروم کنیم، اگه خراب شد تزئینمون:دی

* اصلا فکر نمیکردم این گوشه دنیا اینقدر جذاب و توش همبستگی باشه. یه عالمه فروم و گروه و پیج زنونه، آشپزی و سفره آرایی و اینجور چیزا پیدا کردم که به خوبی آموزش میدادن. یعنی طوری شد که چند ساعت توشون غرق شدم. جدای از پیدا کردن موارد مربوط به آشپزی تازه فهمیدم شبکه زنان خانه دار چه شبکه وسیعی تو اینترنت هست و به جرات میتونم بگم جمعیت اونا چندین برابر جمعیت شبکه ای هست که ما تو شبکه های مدرنی مثل توئیتر و پلاس و فیس بوک میشناسیم. هرچند بعضی جاها همپوشانی هم داشت.

* از نکات بارز شبکه ها و فرومها مربوط به زنان خانه دار گشاده دستی و موهبتی هست که در انتقال آموخته ها، تجربیاتشون و یا نسخه های مربوط به پزشکانشون، جواب سوالات همدیگه و… بهم دیگه داشتند. خیلی راحت بهم کمک می کنن، با حوصله به سوالات همدیگه جواب میدن. احترام متقابل زیادی بینشون حاکمه. غالبا با الفاظ صمیمانه و انگار هر روز همدیگه رو میبینن همدیگه رو صدا میکردن. مثلا شعله جون و سوزی جون و… اعضای جدید رو راحت میپذیرن و تشویقش میکنن.

* بیشترین مباحثی که من دیدم اولش در زمینه آشپزی و خانه داری و سفره آرایی بود و بعدش مشکلات مربوط به پوست و مو و زیبایی. درباره مشکلات بچه ها و بیماریهاشون بحثهای مفصلی بود و همینطور زمینه های مذهبی و گیاه درمانی و انواع و اقسام ماسکها برای پوست و ورزشهای لاغری یا چاقی و دستورات مربوط به اونا و رژیم. مثلا یکی خیلی راحت کل نسخه های پزشک پوستش رو در چندین ماه خلاصه کرده بود. یا نحوه روغن گیری از گیاهان و خلاصه کلی اطلاعات مفید که در حالت عادی برای بدست آوردنشون باید پول و وقت خرج کنی.

* تازه به این نتیجه رسیدم که چه تو دنیای واقعی و چه دنیای مجازی قشر زنان خانه دار بیشتر با همدیگه راه میان و همدیگه رو ساپورت می کنن برخلاف دسته های دیگر زنان یعنی هسته های سر کار رونده و دانشجو و… حالا اینکه چرا خانه دار حدس زدم باشن بعلت اونهمه وقتی که روی غذا و خونه و مباحث مربوط به همسر و بچه و اینا گذاشته بودن و همینطور نوع غذا و پخت و پز. معمولا خانمهای شاغل در اون سطح نمیتونن یا اگه بتونن احتمالا سلطان هستن:دی

* این حس رقابت در این طیف زنان خیلی کمتر بود یا دیده میشد، شاید چون رقابتشون درون خانه هست و نه بیرون و درون امری شخصی و خصوصی هست که چندان قابل رویت و به تبع رقابت نیست، مگه اینکه پای زنی دیگه در میون باشه! ولی وقتی رقابت به مسائل بیرونی کشیده میشه مثل تحصیل، سطح شغلی حقوق و .. اونوقت میزان و نوع رقابت هم گسترده تر میشه و زنها دیگه اون همبستگی و حس حمایت از همدیگه رو ندارن. نکته دیگه اینکه اینجا رقابتها چندان چالش برانگیز نیست. نهایت سر نوع غذا و دکوراسیون خونه و خوبی یا بدی پوست و هیکل هست که حالا خوب زبان بدن هم توش دخیل نیست.

* در نهایت بازم این سوال برای من پیش میاد که چرا عموم و حتی خود زنها دید خوبی نسبت به زنای خانه دار ندارن و فکر میکنن اونا از چیزی عقب افتادن و مخصوصا با یه دید حقارت به این طیف نگاه می کنن؟

* از صبح که این عکس رو تو توئیتر دیدم حالم بد بود. این پسر بچه سوریه ای فقط ۴ سالشه. بخاطر شرایط جنگی تصمیم گرفتن از خونه شون فرار کنن. تو مسیر اردن از خانوادش جدا میشه (دلیلشو نمیدونم) بعد تک و تنها اینقدر تو بیابون ها راه میره تا میرسه به مرز اردن. تو دستش فقط یه کیسه پلاستیکی بوده که چند تیکه لباس توش بوده. احتمالا همه دارایی این بچه اون کیسه پلاستیکی بوده که توش لباسهاش بوده، کیسهه هم معلومه براش سنگین بوده.

* از صبح دارم فکر میکنم این بچه تو بیایون چی کشیده. خدا میدونه چه بلاهایی سرش اومده، چند بار گریه کرده، ترسیده و… خدا رو شکر تو مرز اردن کارکنان سازمان ملل پیداش کردن و اونو رسوندن به مادرش… این بچه نسبت به سنش چقدر شجاع بوده و خدا میدونه چطور مسیر رو پیدا کرده و تو مسیر درست اومده و بالاخره رسیده به مقصد، تک و تنها… الهی بمیرم برای تنهاییش:(

* این مصاحبه خیلی منو ناراحت کرد. تصور کن خوب یا بد بالاخره ۱۸ سال یه پناهی بالای سرت هست. خورد و خوراک و دوستانی داری و کسانی که بالاخره میتونی بهشون تکیه کنی. بعد یه دفعه بیدار میشی میبینی همه اونها تموم شده و اونا رو از دست دادی…

ظفر ضیایی‌مقدم می‌گوید: تا ۱۸ سالگی بچه های بهزیستی فقط می روند مدرسه و برمی گردند. لباس هایشان را می شویند. غذایشان آماده است. مسافرت می روند. یک مرتبه در ۱۸ سالگی می گویند: خوشحال شدیم از دیدنتان. این ۷ ملیون را بگیرید و بفرمایید بیرون.

* شاید وقت مناسبی برای گفتنش نباشه، اما ماها نباید ناشکری کنیم. پدر و مادر و خانواده ای داشتیم که ما رو دوست داشتن و ما رو میخواستن. در کنارشون با وجود همه غرها و قهرهامون بزرگ شدیم. تصور کنید کسی رو نداشته باشید که براش ناز کنین. اینهمه غذا بپزه و بازم قهر کنید و…

* این مصاحبهه خیلی دردناک بود.. توصیه میکنم همه اش رو بخونید ولی.